Artikel uit de Haagsche Courant van 28 mei 2004
Aan de Vliet
door Peter Breedveld
Is de multiculturele samenleving mislukt? De Voorburgse filosofe Connie Aarsbergen gelooft van niet. Ze stelt dat sommige culturele verschillen onoverbrugbaar zijn. Dat betekent echter niet dat we geen rekening met elkaar hoeven te houden.
'
Liberaal zijn is ook verantwoordelijkheid dragen, en dát zijn veel mensen vergeten', aldus C. Aarsbergen.
(foto Jacques Zorgman)
VOORBURG. Er zijn mensen voor wie vrijheid het hoogste goed is. Er zijn er die streven naar gelijkheid voor iedereen. Er zijn mensen die dromen van een rechtvaardige samenleving terwijl anderen pleiten voor barmhartigheid. Volgens sommigen moet het geluk hier en nu, in dit leven, worden nagejaagd. Anderen zien dit leven als een voorbereiding op het hiernamaals: wie zich nú dingen ontzegt krijgt het des te beter na zijn dood.
Hoe krijg je nu een samenleving waarin alle soorten mensen honderd procent tevreden zijn? “Onmogelijk”, zegt de Voorburgse Connie Aarsbergen, die filosofiegeschiedenis doceert aan de theologische faculteit van de Vrije Universiteit (VU) en werkt aan een proefschrift over de liberale denker Isaiah Berlin. “Onze idealen zijn te zeer met elkaar in conflict om iedereen zijn zin te kunnen geven. Wanneer je mensen volledige vrijheid geeft, breng je het streven naar gelijkheid in gevaar. Maar wanneer je streeft naar zoveel mogelijk gelijkheid, bijvoorbeeld door middel van positieve discriminatie, ontneem je werkgevers weer de vrijheid het personeel aan te nemen dat ze zelf willen.”
Op dezelfde manier botsen rechtvaardigheid en barmhartigheid vaak met elkaar. Onze regering wil bijvoorbeeld uitgeprocedeerde asielzoekers uitzetten, wat rechtvaardig is maar niet barmhartig.”
En zo moeten we ons er bij neerleggen dat er onoverbrugbare verschillen zijn tussen verschillende groepen mensen. Om de samenleving desondanks toch leefbaar te houden moeten we compromissen sluiten, zegt Aarsbergen. “Dat zijn wij Nederlanders van oudsher gewend.”
Maar sinds de terroristische aanslagen op de Twin Towers in New York en de rel rond de homovijandige uitspraken van een 
Rotterdamse imam , is de bereidheid tot compromissen een beetje op. “Veel Nederlanders zeggen: ‘Moeten we met díe moslims, voor wie vrouwen en homo’s niet gelijkwaardig zijn, om de tafel gaan zitten? Zijn onze westerse waarden dan niet superieur?’ Zo is het de laatste jaren gekomen tot een stevige botsing tussen culturen.”
“Het zit ‘em allemaal in het verschillende mensbeeld dat we hebben”, aldus Aarsbergen. “Een liberaal ziet de mens bijvoorbeeld als zelfstandig individu die zich kritisch opstelt ten opzichte van de gemeenschap waartoe hij behoort, terwijl voor een moslim de mens juist onlosmakelijk is verbonden met zijn gemeenschap. Voor hem is de groep belangrijker dan het individu.”
Is er, met zulke hemelsbrede verschillen, nog wel hoop voor een multiculturele samenleving? Aarsbergen denkt van wel. Moslims zullen moeten accepteren dat vrouwen en mannen gelijkwaardig zijn, orthodoxe christenen moeten zich neerleggen bij de scheiding van kerk en staat. “Maar ook de Nederlanders die zijn opgegroeid met het ‘vrijheid, blijheid’-principe van de jaren zestig zullen moeten beseffen dat daar grenzen aan zijn.”
Al die verschillende mensen kunnen alleen met elkaar een samenleving vormen onder een paraplu van een beperkt aantal gezamenlijk geaccepteerde kernwaarden en -normen, zoals het respect voor elkaars levensbeschouwing en de gelijkwaardigheid van man en vrouw."
Aarsbergen en haar echtgenoot wonen in de voormalige koeienstal van de monumentale herenboerderij Woelwijck aan het statige Oosteinde. Dit stukje Voorburg bevindt zich ver van de grootstedelijke problemen en het multiculti-rumoer. Echter ook hier geven mensen dikwijls blijk van hun doorgeslagen drang naar individuele vrijheid. Daarbij gaat het volgens Aarsbergen om ‘kleine waarden en normen’, die echter niet minder belangrijk zijn. “Laatst zag ik iemand zomaar blikjes in de berm gooien, heel veel mensen laten hun hond overal maar poepen”, zegt Aarsbergen met een zorgelijke blik. “Dan vraag ik me echt af wat die mensen bezielt. Het interesseert ze geen barst dat een ander daar last van heeft.”
Ergens vind ik dat een eng idee. Die mensen moeten toch totaal het gevoel voor de samenleving zijn kwijtgeraakt?"
Nu haalt Aarsbergen er de 18e-eeuwse filosoof Immanuel Kant erbij, als hulpmiddel voor niet-gelovige mensen bij het maken van morele keuzes: "Stel, je staat bij de bakker. Het is heel druk en je overweegt om voor te dringen. Kant zegt dan dat je je moet indenken wat er zou gebeuren als iedereen dat doet. Dat zou een chaos worden." Mensen die zich dat realiseren, zullen geneigd zijn om keurig op hun beurt te wachten, denkt Aarsbergen.
Maar is het niet eerder zo, dat steeds meer mensen juist misbruik maken van het feit dat anderen niet voordringen? "Inderdaad", zegt Aarsbergen. "Die mensen parasiteren op het gemeenschapsgevoel van anderen".
Daar schuilt ook het gevaar van het liberalisme, de ‘levensbeschouwing’ die Aarsbergen zelf aanhangt. “Dat schiet wel eens door naar puur egoïsme. Maar dat is niet inherent aan het liberale gedachtegoed. Liberaal zijn betekent ook verantwoordelijkheid dragen, en dát zijn veel mensen vergeten.”
Voor Liberaal Reveil, het blad van de Teldersstichting, het wetenschappelijk instituut van de VVD, schreef Aarsbergen artikelen over onder andere normen en waarden en de multiculturele samenleving. De VVD is haar partij, ontdekte Aarsbergen tijdens haar studietijd, toen ze colleges kreeg van een professor die het belang van het individu zo ondergeschikt maakte aan het groepsbelang, dat ze er 'onpasselijk' van werd.
Ze heeft zich ook wel eens aangemeld bij de lokale VVD, waar ze haar ethische theorieën hoopte te kunnen toepassen. “Maar dat ging over dingen als zwerfvuil. Om daar actie tegen te ondernemen hoef je natuurlijk niet per se liberaal te zijn”.
Printversie